...Ήταν ένα...τίποτα! Ή μάλλον ένα πλάσμα σαν αέρας , σαν καπνός,χωρίς σώμα ,χωρίς δέρμα,χωρίς τίποτα! Μόνο σχεδόν μια σκιά!
Ήταν το αερικό του δάσους! Ήταν σίγουρες γι’αυτό. Πολλές φορές είχαν ακούσει ιστορίες για το αερικό,συνήθως τρομακτικές,αλλά μιάς και κανείς απο τους γνωστούς τους δεν το είχε δει ποτέ, δεν πίστευαν καν στην ύπαρξη του! Να όμως που τώρα ήταν εκεί και τις κρατούσε γερά απο τα μαλλιά!
Η ανάσα του έβγαινε κρύα, σαν χειμωνιάτικος αέρας πάνω απο τα τρομαγμένα προσωπάκια τους! Η φωνή του όταν τους μίλησε ήταν ψυχρή – Τι θέλετε εσείς τέτοια ώρα εδώ; Τώρα θα δείτε τι θα πάθετε! Εμένα τίποτα δε με σταματά,αν δεν αποκτήσω όλο τον πλούτο της γης!
Η Μέι και η Φέι , κοιτούσαν τη σκιά , αυτό το πλάσμα τέλος πάντων, έχοντας τα προς στιγμή χαμένα! Τότε κατάλαβαν! Αυτός ήταν ο κλέφτης των ορυχείων! Συγκεντρώνοντας όλο το θάρρος και το κουράγιο της, η Φέι σήκωσε το φυλακτό της Μάντισσας και το έστρεψε γρήγορα προς τη μεριά του αερικού, λέγοντας με δυνατή φωνή που ξάφνιασε ακόμη και τον εαυτό της : - Στο όνομα του φυλακτού! Στο όνομα της γαλάζιας πέτρας! Μείνε εδώ που είσαι όπως αυτή η πέτρα!
Λέγοντας αυτά τα λόγια, η Φέι, μια απόκοσμη λάμψη ξεπετάχτηκε απο το εσωτερικό του φυλακτού και όρμησε μεμιάς πάνω στο κατάπληκτο αερικό! Με μιας, οι δυο νεραιδούλες, βρέθηκαν κάτω στο χορτάρι, αφού το αερικό που τις κρατούσε , είχε πετρώσει!
- Η Μάντισσα λοιπόν είχε δίκιο! Σκέφτηκαν η Μέι και η Φέι ενώ πιασμένες χέρι με χέρι άρχισαν να τρέχουν μέσα στο δάσος χαρούμενες χωρίς να φοβούνται πια το σκοτάδι!
Είχε αρχίσει πια να χαράζει στην μαγική Νεραιδοχώρα, όταν έφτασαν στο ρεικοτόπι. Tα Πίξι όπως ήτανε φυσικό κοιμόντουσαν. – Ξυπνήστε, ξυπνήστε!!! Άρχισαν να φωνάζουν και οι δυο, σας έχουμε μια μεγάλη έκπληξη!
Μερικά Πίξι πετάχτηκαν αγουροξυπνημένα απο τα ρεικια στα οποία φώλιαζαν κι έτριψαν νυσταγμένα τα ματάκια τους.
- Έχουμε θαυμάσια νέα να σας πούμε!
- Σε λίγο όλα τα Πίξι μαζεύτηκαν γύρω τους ενώ ο ουρανός άρχισε να παίρνει ένα αχνογάλαζο χρώμα.
- Πάμε στα ορυχεία, είπε η Μέι επιταχτικά, απευθυνόμενη στα Πίξι.
- - Πάλι; Τι να κάνουμε εκεί; Διαμαρτυρήθηκαν μερικά.
Χωρίς άλλα λόγια, η Μέι και η Φέι, άρχισαν να παίρνουν πάλι το δρόμο που οδηγούσε στα ορυχεία ακολουθούμενες αυτή τη φορά απο τα ξωτικά και απο το σαστισμένο αρχηγό τους που είχε ξεσηκωθείνκι αυτός με τις φωνές τους.
Απο πίσω ακολουθούσαν περίεργα Τρολς,που έτυχε να βρίσκονται εκεί κοντά, το Πέπρικον και ο παπουτσής,οι τέσσερεις νεράιδες των λουλουδιών καθώς και πολλά έντομα και ζωάκια του δάσους.
Όλοι είχαν ξυπνήσει απο τις φωνές και τώρα ήταν περίεργοι να δουν την έκπληξη που είχαν ετοιμάσει στα Πίξι οι δυο αδερφούλες.
Στο μεταξύ , οι νάνοι Κόμπολντ, μόλις είχανε φτάσει στα ορυχεία και έκπληκτοι αντίκρυσαν το παράξενο πέτρινο άγαλμα που είχε γαλαζωπό χρώμα. Η έκπληξη τους μεγάλωσε βέβαια, όταν παρατήρησαν δίπλα του, χάμω στο χορτάρι ένα μεγάλο σάκο. Ο αρχηγός πλησίασε και ανοίγοντας τον, τι να δει; Τα πετράδια τους! Τα πολύτιμα τους πετράδια που με τόσο κόπο έβγαζαν κάθε μέρα απο τη γη και τόσο καιρό χάνονταν μυστηριωδώς!
Τα τζιτζίκια εκείνη τη στιγμή, άρχισαν πάλι το μονότονο και εκνευριστικό τους τραγούδι των τελευταίων ημερών – Τρα λαλα τρα λαλο...
- Μα τι συμβαίνει; Πώς βρέθηκαν εδώ τα πετράδια; Αναρωτήθηκαν όλοι σαστισμένα.
- Κάτι συμβαίνει με αυτό το άγαλμα. Κάποια σχέση έχει, έκανε ο αρχηγός των νάνων τρίβοντας παραξενεμένος το κεφάλι του.
- Και με αυτό το τραγούδι των τζιτζικιών θα έλεγα ότι κάτι συμβαίνει, συμπλήρωσε με σοβαρό ύφος ένας νάνος που είχε αρχίσει να υποπτεύεται κάτι.
Ένα δυνατό βουητό και φωνές απο πέρα τους έκαναν να γυρίσουν ξαφνιασμένοι τα κεφάλια τους προς τη μεριά του δάσους.
- Μα τι συμβαίνει τέλος πάντων σήμερα; Αναρωτήθηκαν όλοι οι νάνοι. Έκπληκτοι αντίκρυσαν πολλά πλάσματα της Νεραιδοχώρας να έρχονται προς το μέρος τους. Η Μέι και η Φέι, πλησίασαν πρώτες. Με χαρούμενο και αποφασιστικό ύφος, η Φέι στάθηκε δίπλα στο πέτρινο άγαλμα και είπε με δυνατή φωνή: - Ορίστε ο κλέφτης των πετραδιών!
Σιγή απλώθηκε παντού.Κανείς δε μιλούσε.
- Μα τι λές κορίτσι μου; Έκανε ο υπαρχηγός των νάνων. Πώς είναι δυνατόν μια πέτρα να κλέψει;
- Τώρα είναι μια πέτρα, πετάχτηκε η Μέι ανυπόμονα, πριν λίγες ώρες ήταν το κακό αερικό που όπως έχουμε όλοι μας ακούσει πολλές φορές, του αρέσει να κλάβει και να εξαπατά!
Επιφωνήματα ακούστηκαν τριγύρω. Άλλα απο θαυμασμό, άλλα απο αγανάκτηση και άλλα απο δυσπιστία. Η Φέι τότε, εξιστόρησε τα πάντα στους παρευρισκομένους, αρχίζοντας απο την επίσκεψη τους στη Μάντισσα.
- Τέλος καλό, όλα καλά, κατέληξε αφού τελείωσε τη διήγηση της.
- Μα τα υπόλοιπα κλοπιμαία πού είναι; Διαμαρτυρήθηκαν μερικοί νάνοι. Η Φέι σάστισε προς στιγμή, μα αμέσως μετά έβγαλε την πέτρα-φυλακτό απο την τσέπη της και την έστρεψε προς τη μεριά του αγάλματος. – Στο όνομα του φυλακτού! Στο όνομα της γαλάζιας πέτρας! Γίνε όπως ήσουν πριν έρθει αυτή η πέτρα!
Μεμιάς,γαλαζωπές φλογίτσες άρχισαν να ξεπετάγονται απο το εσωτερικό του αγάλματος και άρχισαν να εισχωρούν μέσα στην μπλε πέτρα του φυλακτού.
Μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα όλοι όσοι ήταν εκεί, αντίκρυζαν ένα περίεργο αέρινο πλάσμα , χωρίς σάρκα και οστά! Σαν να έβλεπαν καπνό να αιωρείται!
Μόνο κάτι τρύπες στην κορυφή του υποδήλωναν ότι εκεί πρέπει να ήταν τα μάτια και το στόμα του. Η σκιά άρχισε να τρέμει. Βρισκόταν σε πολύ δύσκολη θέση!
Ο αρχηγός των νάνων πήρε το λόγο – Ποιός είσαι και τι γυρεύεις στα μέρη μας; Με ποιό δικαίωμα κλέβεις ξένη περιουσία;
- Είμαι ο Γουίλι το αερικό, είπε η σκιά με μια βαθιά , απόκοσμη φωνή.Ζητώ συγνώμη για την αναστάτωση που σας προκάλεσα. Θα τα επιστρέψω τώρα κιόλας και τα υπόλοιπα πετράδια.
Και κάνοντας μια κίνηση με το χέρι του άρχισαν να ξεπετάγονται απο μέσα του τα πολύτιμα πετράδια που είχε κλέψει τις προηγούμενες μέρες! Λες και τα είχε καταπιεί! Όλοι είχαν σαστίσει.
- - Μα γιατί το έκανες αυτό; Σαν πλάσμα της Νεραιδοχώρας που είσαι κι εσύ, θα ξέρεις πως ένας απο τους βασικούς μας νόμους είναι να μην κλέβουμε, είπε αγριεμένος ο αρχηγός των ξωτικών Πίξι που η φυλή του κατηγορούνταν τόσες μέρες άδικα. Το αερικό , έσκυψε το κεφάλι και δεν μίλησε. Ότι είχε κάνει, το είχε κάνει απο καθαρό δόλο! Όλοι το κατάλαβαν. Και σαν αγνά πλάσματα που ήταν, το συγχώρεσαν.
Με ένα απαλό φύσημα του ανέμου, το αερικό σηκώθηκε και εξαφανίστηκε σε άλλους τόπους μακρινούς . Οι νάνοι Κόμπολντ, γύρισαν και κοίταξαν τα ξωτικά Πίξι που στέκονταν άναυδα ακόμη, πιο πέρα.
Πρώτος πήρε το λόγο ο αρχηγός των νάνων. –Εκ μέρους της φυλής μου, θέλω να ευχαριστήσω πρώτα απο όλα τις άξιες νεράιδες Μέι και Φέι που χάρη σε αυτές αποκαλύφθηκε ο κλέφτης των ορυχείων και βέβαια, ζητώ ταπεινά συγνώμη απο όλους σας και απο το φίλο μου τον αρχηγό σας, γιατί σας υποπτευθήκαμε άδικα για αυτή την απαίσια πράξη. Σε αντάλλαγμα, για την ταλαιπωρία που σας προκαλέσαμε, σας παρακαλούμε να δεχθείτε ως δώρο απο όλους εμάς τους νάνους, μερικά πολύτιμα πετράδια!
Ο αρχηγός των Πίξι απάντησε: -Σας συγχωρούμε φυσικά! Όμως αντί για το δώρο που μας προσφέρετε θα θέλαμε κάτι άλλο!
- Τι; Ρώτησε ξαφνιασμένος ο αρχηγός των νάνων.
- Να κάνουμε όλοι μαζί, ενωμένοι όπως παλιά μια υπέροχη γιορτή που όμοια της δεν έχει ξαναδεί το νεραιδοδάσος!
- Ναι, ναι, άρχισαν να φωνάζουν οι νάνοι και σε λίγο τους μιμήθηκαν και όλοι οι παρευρισκόμενοι.
Οι πρόποδες του βουνού που φιλοξενούσαν τα ορυχεία, γέμισαν χαρούμενες, ενθουσιώδεις φωνές και γέλια εκείνο το πρωινό!
Πιο πέρα, στις σπηλιές , οι Ντέβας των βουνών άκουγαν και γελούσαν με ανακούφιση. – Το ήξερα πως θα τα κατάφερναν! Είπε ο γηραιότερος χαμογελώντας ευχαριστημένος που όλα πήγαιναν καλά στο βασίλειο του.
-Λοιπόν, φώναξαν η Σάλι και ο Μάλι, απόψε όλα τα πλάσματα του δάσους μας είναι καλεσμένα στην γιορτή μας. Και φυσικά επίτιμες καλεσμένες μας θα είναι οι αγαπητές μας φίλες Μέι και Φέι, που μας βοήθησαν τόσο!
Όλοι χειροκρότησαν ζητωκραυγάζοντας και οι δυο νεραιδούλες έσκυψαν τα κεφαλάκια τους, κοκκινίζοντας. Οι αρχηγοί των δυο φυλών τις πλησίασαν και τις ευχαρίστησαν.
Σε λίγο όλο το πλήθος που είχε παζευτεί άρχισε να διαλύεται. Άλλοι πήγαιναν στις δουλειές τους, και άλλοι στο σπίτι τους αφού όλα τα προβλήματα πια είχαν λυθεί. Ή μήπως όχι;
Η Φέι και η Μέι έλειπαν απο το σπίτι τους σχεδόν όλη νύχτα! Μόλις το συνειδητοποιήσαν, χαιρέτησαν τους φίλους τους και άρχισαν γρήγορα να κατευθύνονται προς την γέρικη βελανιδιά.
Ήταν ακόμη πολύ πρωί όταν έφτασαν στο σπίτι τους και άκουσαν ζωηρές ομιλίες απο μέσα. Αν δεν έκαναν λάθος ήταν η αγαπημένη ξαδέρφη τους. Η νεράιδα των δοντιών!
- Έλα απο εδώ, είπε σιγανά η Φέι στην αδερφή της.
Η Μέι κατάλαβε, θα μπαίνανε απο το παραθυράκι τους χωρίς να τις πάρει κανείς είδηση και θα κάνανε ότι κοιμόντουσαν!
Δεν πρόλαβαν καλά καλά να ξαπλώσουν, όταν η πόρτα του δωματίου τους άνοιξε απότομα! – Ξυπνήστε, υπναρούδες! Έχουμε μια όμορφη επίσκεψη!
Η Μέι και η Φέι, έτριψαν τα μάτια τους, σαν να είχαν μόλις ξυπνήσει! Σηκώθηκαν γρήγορα και πήγαν στην κουζίνα όπου αντίκρυσαν την πανέμορφη νεράιδα των δοντιών. Έπεσαν στην αγκαλιά της χαρούμενες.
- Αχ ! Γλυκιές μου, πόσο μεγαλώσατε μέσα σε ένα φεγγάρι! Τι όμορφες που είστε! Μα γιατί τα ματάκια σας είναι έτσι κουρασμένα ; θα έλεγε κανείς πως δεν κοιμηθήκατε καλά, είπε στεναχωρημένα η πάντα ανήσυχη νεράιδα.
- Μπα, είπε η μαμά τους η γαλάζια νεράιδα, απο την κούραση θα είναι! Όλη μέρα παίζουν εδώ κι εκεί και κάνουν αταξίες! Τις κοίταξε δήθεν άγρια.
- Λοιπόν ξαδέρφη, συνέχισε η γαλάζια νεράιδα, δε μου είπες τι μέτρα έχεις τώρα σκοπό να λάβεις μετά τις συμβουλές της Μάντισσας;
Η Μέι και η Φέι άκουγαν προσεκτικά. Τις ενδιέφερε το κάθε τι που αφορούσε την αγαπημένη τους νεράιδα.
- Να σου πω, έκανε εκείνη, πρώτα απ’όλα πρέπει να ενημερωθούν όλες οι μαμάδες του κόσμου και όλα τα παιδάκια πως πάντα πρέπει να έχουν τα δοντάκια τους καθαρά. Αλλιώς τα δόντια που πρέπει να πέσουν και να δώσουν τη θέση τους στα καινούρια θα είναι εντελώς άχρηστα για ν αγίνουν αστέρια! Ελπίζω να με ακούσουν και ο ουρανός να ξαναλάμψει πάλι!
- Έχεις δίκιο! Συμφώνησε η γαλάζια νεράιδα, η καθαριότητα των δοντιών είναι το παν! Και γυρίζοντας στις κόρες της είπε: - Εσείς κυρίες μου, πλύνατε τα δοντάκια μόλις ξυπνήσατε;
- Μα , μαμά...
- Γρήγορα στο μπάνιο αμέσως!
Λίγη ώρα μετά, ενώ έπαιρνα το πρωινό τους, χτύπησε η πόρτα. Ήταν ο Μάνι και η Σάλι. – Καλημέρα σας! Είπανε με μια τσιριχτή φωνούλα και οι δυο. Μάλιστα, ο Μάνι, σε ένδειξη σεβασμού προς τις μεγάλες νεράιδες, έβγαλε και το μυτερό, πράσινο καπελάκι του κι έκανε μια βαθιά υπόκλιση.
-Καθίστε, τους είπες η Ίλια, μόλις έβγαλα το νεραιδοκέικ απο τη φωτιά!
- Ευχαριστούμε, μα όχι. Είμαστε βιαστικοί! Τρέχουμε εδώ κι εκεί για τις προσκλήσεις.
- Ποιές προσκλήσεις; Έκανε απορημένη η γαλάζια νεράιδα.
-Μα για τη γιορτή απόψε! Δε σας το είπαν οι κόρες σας; Έκανε απορημένη η Σάλι ενώ κοίταζε την Μέι που της έκλεισε πονηρά το μάτι.
Η Σάλι και ο Μάνι κατάλαβαν μεμιας τη γκάφα τους. Η μητέρα τους δεν ήξερε ακόμη τίποτα.
- Να, συνέχισε ο Μάνι, αποκαλύφθηκε ο κλέφτης των πετραδιών των νάνων και για να το γιορτάσουμε θα δώσουμε όλοι μαζί απόψε μια γιορτή στα ορυχεία! Θα είναι καλεσμένος ολόκληρος ο νεραιδόκοσμος!
- Τι ωραία! Αναφώνησαν όλες τους, ενώ η γαλάζια νεράιδα έμοιαζε κάπως σκεφτική.
Τα δυο ξωτικά, μετά απο επιμονή της Ίλια, πήραν κάμποσο κέικ για το δρόμο τους και έφυγαν βιαστικά για να μη προλάβει η μητέρα των κοριτσιών να κάνει περισσότερες ερωτήσεις.
Η Μέι και η Φέι, ανάσαναν ανακουφισμένες που η μητέρα τους, δεν συνέχισε την κουβέντα!
Που να ήξεραν βέβαια πως η γαλάζια νεράιδα όλα τα ξέρει και όλα τα καταλαβαίνει! Μα στη συγκεκριμένη περίπτωση κατάλαβε πως όλα έγιναν για καλό γι’αυτό και αποφάσισε να μη τους πει τίποτα και να μη τις τιμωρήσει!
Το βραδάκι έφτασε κάποια στιγμή, και οι δυο νεραιδούλες, μαζί με τη μαμά τους τη γαλάζια νεράιδα που φορούσε ένα αραχνούφαντο σιέλ φόρεμα, τη νεράιδα των δοντιών με το καλό χρυσό της φόρεμα και την υπέρκομψη Ίλια που ήταν φορτωμένη φαγητά, ξεκίνησαν όλο κέφι για τους πρόποδες των βουνών όπου θα γινόταν η μεγάλη γιορτή.
Όταν έφτασαν, δεν πίστευαν στα μάτια τους! Ο συνήθως άχαρος τόπος που φιλοξενούσε τα ορυχεία, είχε μεταμορφωθεί εντελώς!
Κορδέλες και κομφετί αιωρούνταν στον αέρα, χρυσαφένιες γιρλάντες κρέμονταν απο το πουθενά και τα γύρω δέντρα – λες και είχανε βάλει κι αυτά τα καλά τους – ήταν ολάνθιστα, ολοπράσινα και γεμάτα με πολύχρωμους λαχταριστούς καρπούς!
Τα τζιτζίκια γύρω, τραγουδούσαν όχι πια ένα μονότονο, εκνευριστικό και προειδοποιητικό τραγούδι αλλά ένα όμορφο , χαρούμενο σκοπό ώς συνοδεία του διάσημου οργανοπαίχτη Στρέμκαλ! Δίπλα στον μουσικό με τις μαγικές νότες, στέκονταν κι άλλοι οργανοπαίκτες και όλοι μαζί με τη μουσική τους, χαρίζανε κέφι.
Ακόμη και τα πλούσια πιάτα με τα φαγητά πάνω στα τραπέζια χοροπηδούσαν στο άκουσμα της μαγικής αυτής μουσικής!
Όλα τα πλάσματα της μαγικής Νεραιδοχώρας είχαν μαζευτεί εκείνο το βράδυ εκεί! Οι καλοί καλικάντζαροι, τα τρολς, τα εργατικά ξωτικά, ο Χίντζελμαν, ο Κλαμπότερμαν, η Μπεφάνα, τα Λέπρικον, τα Γκρέμλιν και πολλά, πολλά άλλα!
Ακόμη και οι Ορεάδες έιχαν κατέβει για να διασκεδάσουν!
Και στην πίστα του χορού, οι νάνοι Κόμπολντ, χόρευαν αγκαλιασμένοι και μονιασμένοι με τα ξωτικά Πίξι.
Η Μέι και η Φέι, ενώθηκαν μαζί τους όλο χαρά, ενώ ξαφνικά, μικροσκοπικά αστεράκια, άρχισαν να κατεβαίνουν απο ψηλά και να στριφογυρίζουν γύρω τους, σε ένα ξέφρενο και αδιάκοπο χορό!
Η λάμψη τους, φώτιζε τα πρόσωπα όλων τους, κι έκανε το φως του φεγγαριού απο πάνω τους, να ωχριά...
Το παραμύθι αυτό γράφτηκε έναν Αύγουστο πριν μερικά χρόνια. Ήταν ο πρώτος Αύγουστος χωρίς τον μπαμπά μου. Γράφοντας λοιπόν αυτή την παραμυθένια ιστορία, για την Νεραιδοχώρα, ήταν σαν να γράφω και να εναποθέτω τις ελπίδες και τις ευχές μου στο χαρτί πως ίσως κι αυτός να βρίσκεται τώρα κάπου εκεί , ανάμεσα σε όλα αυτά τα ονειρικά πλάσματα ευτυχισμένος...
ΤΕΛΟΣ
Αύγουστος 2004
