Τα λυπημένα πράσα και το βάλσαμο της ψυχής

 

  Πέρασαν πολλά χρόνια από την τελευταία μου μαγική και μαγειρική ιστορία.. πέρασαν χρόνια, μήνες,μέρες,ώρες ,λεπτά και δευτερόλεπτα ως και
νανοδευτερόλεπτα...Βέβαια οι παραπάνω μονάδες μέτρησης του χρόνου καμια απολύτως σημασία δεν έχουν στη νεραιδοχωρα με τις μαγισσες, τα ξωτικα,τις νεράιδες, τα μαγικά μανιτάρια ,τη μαγική μου γάτα και τα άλλα ονειρικά και φανταστικά  πλάσματα..Εκεί ο χρόνος παραμένει ασαλευτος,ακουνητος και άθικτος σαν αγαλματάκι σε κάποιο ξεχασμένο κήπο. Σε κάποιον λοιπον μαγικό και όχι ξεχασμένο κήπο σας επιστρέφω σήμερα με μια ιστορία μαγική και...γαστριμαργικη!

   Έκανε τόση ζέστη εκείνο το μεσημεράκι του Ιουνίου που τα τζτζικάκια στον μαγικό μου κήπο είπαν να παρατήσουν το τραγούδι τους και να ρίξουν έναν υπνάκο κάτω από τα μαγικά μανιτάρια. Για να πω όμως και την αλήθεια ,μάλλον ήθελαν να ξεκουραστουν λίγο ώστε το βράδυ να ήταν ξεκούραστα και ακμαιότατα στο γλέντι που θα γινόταν για το θερινό ηλιοστάσιο. 

 Ως γνωστόν, στη νεραιδοχωρα, το θερινό ηλιοστάσιο είναι η μεγαλύτερη γιορτή του χρόνου,μια γιορτή που ενώνει όλα τα μαγικά πλάσματα σε έναν χαρούμενο εορτασμό της μεγαλύτερης μέρας του χρόνου.

Η γάτα μου,αεικίνητη συνήθως,είχε πέσει σε λήθαργο από το πρωί και που και που έβγαζε νυσταγμενα νιαουρισματα σαν έβλεπε να περνά από μπροστά της κάποιο ποντικάκι ή σαν με άκουγε να μιλώ μόνη μου-όπως πάντα. 
Ο νέος μικρός μου μαθητευομενος μου μάγος αλλοπαρμένος όπως πάντα αλλά σήμερα περισσότερο λόγω της ζέστης ,αντί να βάλει το μαγικό του καπέλο,φόρεσε στο κεφάλι μια τσάντα για ψώνια και έτρεχε πάνω κάτω στον πύργο,κυνηγώντας ποιος ξέρει τι...

(Ο παλιός μου μαθητευόμενος μάγος, μεγάλωσε πια,έγινε τρανός και δυνατός και ίσως τον δούμε στο μέλλον να εμφανιστεί κι εδώ ως guest...)
Εγώ πάλι μέσα σε αυτή την αλλοπρόσαλλη ζέστη και ενώ θα έπρεπε να είμαι μέσα στη φουρια για τις βραδινές ετοιμασίες, καθόμουν από το πρωί δίπλα στο σβηστό τζάκι της κουζίνας με μια ανεξήγητη λύπη μέσα μου...από την ώρα που ξύπνησα την αυγή, ένα πλακωμα σαν κάτι άσχημο επρόκειτο να συμβεί μια μέρα σαν κι αυτή..
Καθως περνουσαν οι ωρες και το απογευματακι πλησιαζε σιγα σιγα με ενα κάλεσμα μαγικό και αέρινο,αποφάσισα να κάνω κάτι να μου φτιάξει τη διάθεση.

 Όρεξη για ξόρκια δεν είχα και ούτε φυσικά για καμιά δουλειά του πύργου..
Βγήκα έξω και κατευθύνθηκα στο πίσω μέρος της κουζίνας στο μαγικό μου μποστάνι. Έπρεπε να σκεφτώ τι θα μαγειρέψω το βράδυ. Η μάγισσα μαγείρισσα θα ερχόταν φυσικά αργότερα αλλά σκέφτηκα να αποφύγω τη μουρμούρα της και να κάνω κάποια προετοιμασία στο φαγητό.
Ντομάτες,κρεμμυδια, λάχανα,καρότα,πατάτες,κολοκύθια με καλωσόρισαν μόλις με είδαν να πλησιάζω. Ήταν πάντα η χαρά τους να μπαίνουν στην κουζίνα μου και στα μαγικά φαγητά μου. Αμέσως άρπαξα το μεγάλο ξύλινο καλάθι μου και προσεκτικά μάζεψα μερικά από αυτά τα πολύτιμα λαχανικά. Καθώς σηκώθηκα να φύγω το μάτι μου έπεσε πάνω στη γωνία του λαχανόκηπου. Μερικά πράσα, σαν λυπημένα δεν έκαναν καμία προσπάθεια να με χαιρετήσουν εκείνο το ζεστό απόγευμα. Τα πλησίασα,τα χαϊδεψα, τα κανάκεψα,μα τίποτα...περίλυπα και απομονωμένα  στέκονταν παγερά.  Αποφάσισα να τα αφήσω στη θέση τους και κίνησα να φύγω σκεφτική και παραξενεμένη.
Δεν πρόλαβα να μπω στην κουζίνα μου και να, μέσα σε ενα σύννεφο σκόνης καλοκαιρινής η μάγισσα μαγείρισσα μαζί με τα 2 ξωτικά της.

Κατσουφιασμένη την έβλεπα και με το ζόρι μου είπε καλησπέρα. Μα τι έπαθαν όλοι σήμερα? Μια ημέρα που λογικά στον μαγικό μας κόσμο θα έπρεπε όλοι να είμαστε μέσα την καλή χαρά?
Το κοράκι μου -χρόνια κι αιώνες ερωτευμενο, μάταια μαζί της, πέταξε κ στάθηκε στον ώμο της. Ένα φευγαλέο χάδι του έκανε στο μαύρο του κεφάλι κ το έδιωξε με μια κίνηση του χεριού της ενώ ταυτόχρονα έβγαζε από τη μαγική της τσάντα, τα υλικά για το μαγείρεμα.
Η τεράστια χύτρα μπήκε πάνω στη φωτιά που αναψε με μια μόνο λέξη της μαγείρισσας ενώ η ατμόσφαιρα στην κουζίνα μου ,ολοένα και πιο βαριά γινόταν καθώς εκτός από εμένα,τη μαγείρισσα και τα πράσα έξω στον κήπο, ακόμα κ τα ξωτικά της ήταν βαρύθυμα
και λυπημένα...
Ξαφνικά, την εμφάνιση της έκανε η μαγική και σοφή μου αστεράτη γάτα,συνοδευόμενη από τον μάγο άντρα μου. Πεινασμένοι φαίνονταν και οι δυο αλλά τους είπα να κάνουν υπομονή μέχρι το βραδάκι.
Έξω στον κήπο το επόμενο λεπτό,μια αλλόκοτη φασαρία ακούστηκε και τρέξαμε όλοι να δούμε τι συμβαίνει.
Πλήθος από μικροσκοπικές και ανάστατες νεραιδούλες πετούσαν εδώ κι εκεί ξυπνώντας τα τζίτζικια.
Τι συμβαίνει; τις ρώτησα. Προς τι τόση αναστάτωση;
Ο κόσμος, ο ανθρώπινος κόσμος άλλαξε μάγισσα μου . Μου αποκρίθηκαν με μια φωνή. Λύπη,καημός και δυστυχία παντού.
Πονεμενες ψυχές και δάκρυα.
Μα κάτι πρέπει να κάνουμε εμείς τα μαγικά πλάσματα μια μέρα σαν κι αυτή, είπαμε με μια φωνή, για να διορθώσουμε έστω και λίγο τα πράγματα.
Ίσως για αυτό νιώθουμε λύπη όλη την μέρα..
Αμέσως, με το μαγικό μου ραβδί,κάλεσα τον μικρό μου μάγο και του ζήτησα να φέρει το μαγικό βιβλίο με τα ξόρκια. 

Όλο και κάτι θα βρίσκαμε εκεί που να γιατρεύει τη θλίψη σε όλους τους κόσμους μαγικούς και μη.
Με τη μάγισσα μαγείρισσα, πέσαμε με τα μούτρα στο διάβασμα ξεφυλλίζοντας γρήγορα τις μαγικές και απόκοσμες σελίδες. Ώσπου ξαφνικά,η μαγική γάτα πήδηξε πάνω στο βιβλίο και στάθηκε πάνω σε μια σελίδα.
Βάλσαμο για κάθε πονεμένη ψυχή έλεγε ο τίτλος πάνω από μια φωτογραφία με πράσα.
Για να γαληνέψετε την καρδιά κ τη ψυχή σας,έλεγε το ξόρκι/συνταγή ,ετοιμάστε μια σούπα λαχανικών, αφού πρώτα ψιλοκόψετε και τσιγαρίσετε για 2 λεπτά απογευματινά πράσα μεσα σε αγνό Λάδι μαγικής ελιάς..
Αμέσως έτρεξα στον λαχανόκηπο μου και ξαφνιασμένη είδα τα πράσα μου που πριν λίγο ήταν σκυθρωπά,να με περιμένουν με χαρά κι ανυπομονησία.

Τα έκοψα προσεκτικά, τα πήρα στην κουζίνα και άρχισα να τα ψιλοκόβω.
Τα ξωτικά εν τω μεταξύ ψιλόκοβαν τα υπόλοιπα λαχανικά,ενώ η μάγισσα μαγείρισσα και ο άντρας μου έπιασαν έναν καυγά, για το αν θα έπρεπε να βάλουμε στο φαγητό αλάτι θαλασσινό ή βουνίσιο.
Μέσα στο λαδάκι που έκαιγε λοιπόν στην τεράστια χύτρα,έριξα τα 5 ψιλοκομμενα πράσα κι έπειτα από 2 λεπτά έριξα τα υπόλοιπα λαχανικά σε μικρά κομμάτια.
Λάχανο,ντομάτες,καρότα,πατάτες,κολοκύθια και μια σκελίδα σκόρδο (για το κακό μάτι).
Με ένα μαγικό τίναγμα της κουτάλας μου,το αγαπημένο μου κοράκι έφερε 1 λίτρο νερό απο την κοντινή πηγή και το έριξε μέσα στα λαχανικά.
Έκλεισα το καπάκι αφού πρώτα έριξα αλάτι θαλασσινό και πιπέρι από μαγικές χώρες της ανατολής.
Σε λίγα λεπτά νιώσαμε όλη την μυρωδιά να ξεχυνεται παντού κ την διάθεση μας να γίνεται όλο και καλύτερη.

Η νύχτα έφτανε σιγα σιγα και όλα τα μαγικά πλάσματα, καλεσμένα από την όμορφη και ελκυστική μυρωδιά άρχισαν να φτάνουν στον κήπο μου .

Η νύχτα εκείνη του θερινου ηλιοστάσιου για μια ακόμη φορά μέσα στους αιώνες,αποδείχτηκε θαυματουργή και μαγική καθώς όλοι όσοι έφαγαν την μαγική αυτή σούπα ένιωσαν να λυτρώνονται έστω και προσωρινά από τα βάσανα της ψυχής τους και έστω και για μια στιγμή μετέδωσαν με τρόπο μαγικό,νοερό και ανεξήγητο, το μήνυμα της ελπίδας και της αγάπης παντού σε όλο το σύμπαν ανθρώπινο και μη...

                            ΤΕΛΟΣ

*Μπορείτε να διαβάσετε και τις παλαιότερες μου μαγικές ιστορίες στην ενότητα του μπλογκ Νεραιδομαγισσενιες ιστορίες.