Η Μέι, η Φέι , τα ξωτικά Πίξι και Ο ΚΛΕΦΤΗΣ ΤΩΝ ΟΡΥΧΕΙΩΝ
ΜΕΡΟΣ 1ο
Εκείνη τη μέρα του Ιουνίου που η δυναμη του ήλιου βρισκόταν στο ζενίθ της, στον νεραιδένιο δακτύλιο δεξιά της τρίτης βελανιδιάς , γινόταν γλέντι τρικούβερτο.
Τα ξωτικά και οι νεράιδες των λουλουδιών είχαν την ετήσια γιορτή τους για να τιμήσουν το πνεύμα της πρασινάδας και τον ερχομό του καλοκαιριού μετά τον ζοφερό χειμώνα.
Όλα σχεδόν τα πλάσματα του νεραιδόκοσμου, απεχθάνονται αυτή την κρύα εποχή και λατρεύουν το ζεστό καλοκαίρι!
Έτσι λοιπόν, όλο χαρά και κέφι , τα μέλη του μικρού αυτού λαού, έτρεχαν εδώ κι εκεί με τα μικρά τους ποδαράκια, φώναζαν με τις τσιριχτές τους φωνούλες, έτρωγαν, έπιναν και χόρευαν.
Μάλιστα, οι αγγελικές νεράιδες είχαν στήσει ένα μαγευτικό χορό στον αέρα ενώ οι νεράιδες των λουλουδιών πάνω σε μία ζωηρόχρωμη καμπανούλα που λύγιζε απο το φύσημα του δροσερού καλοκαιρινού αέρα , έκαναν τα δικά τους χορευτικά. Στην παρέα τους είχαν προστεθεί και κάμποσες ζωηρές μελισσούλες που τόσο αγαπούν τις νεράιδες μιας και τις βοηθούν τόσο στην αδιάκοπη δουλειά τους.
Πάνω στην καταπράσινη χλόη ήταν αραδιασμένες κάθε λογής νεραιδολιχουδιές, όπως γάλα αρωματισμένο με φύλλα μέντας,λεπτό κέικ , ζελε΄σουρβιάς και νέκταρ, που περίμεναν να γεμίσουν τα μικροσκοπικά στομαχάκια.
Τα πειρακτήρια ξωτικά Πίξι, έτρεχαν ολόγυρα απο τον κύκλο των μανιταριών που σχημάτιζαν τον δακτύλιο, πάνω στα μικρά χρωματιστά πόνι τους , τραγουδώντας και αρπάζοντας όλο και κάποιο κομμάτι κέικ για να φάνε.
Μάλιστα - προς μεγάλη τους τιμή- στη γιορτή παραβρισκόταν και ο διάσημος μουσικός Στρέμκαλ. Με τις μαγευτικές μελωδίες του θαυμαστού του οργάνου που έμοιαζε με βιολί, έκανε τους πάντες να μην σταματούν στιγμή τον ξέφρενο χορό τους.
Όλα λοιπόν έδειχναν να κυλούν ήρεμα και χαρούμενα σε αυτή την απόμερη γωνιά του νεραιδοδάσους.
Όμως, μερικά μέτρα πιο μακριά, έρχονταν κάποιοι που σε λίγο θα διεκοπταν αυτή την μαγική ευθυμία. Ήταν οι νάνοι Κόμπολντ! Μια μικρή ομάδα πέντε νάνων που με ολοένα και πιο γοργά βήματα έρχονταν στο γλέντι.
Μα... στα πρόσωπα τους δεν υπήρχε η χαρά κάποιου που πάει σε μια γιορτή.
Αντίθετα μια άγρια έκφραση στόλιζε το κοκκινωπό πρόσωπο τους και πολλά γκρίζα μικρά συννεφάκια θυμού τους περικύκλωναν.Στην πρώτη βελανιδιά που συνάντησαν , κοντοστάθηκαν λίγο, κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και προχώρησαν με πιο αποφασιστικό βήμα.
Στην τρίτη βελανιδιά πια, σταμάτησαν και παρακολουθούσαν τη γιορτή που γινόταν εκεί.
Τα συννεφάκια θυμού γύρω τους, ανέβηκαν πάνω απο τα κεφάλια τους, κι ενώθηκαν σε ένα τεράστιο σκοτεινό σύννεφο το οποίο άρχισε να πλησιάζει απειλητικά τους χαρούμενους και ξένοιαστους χορευτές. Αμέσως, στάλες νερού άρχισαν να πέφτουν απο το σύννεφο και σε λιγότερο απο μερικά δευτερόλεπτα οι στάλες έγιναν καταρρακτώδης βροχή!
Το γλέντι μεμιάς σταμάτησε και οι νότες έπαψαν να ξεχύνονται απο το μαγικό όργανο του διάσημου μουσικού Στρέμκαλ.
Παραξενεμένα, όλα τα μαγικά πλάσματα έμειναν να κοιτούν τους αγριεμένους νάνους, όταν ένας απο αυτούς, ο πιο ηλικιωμένος, είπε με βροντερή φωνή. <Αρκετά πια! Το έχετε παρακάνει εσείς τα ξωτικά Πίξι! Ως τώρα ανεχτήκαμε τα πειράγματα σας , τις σκανταλιές σας, τις φάρσες σας... Αρκετά όμως! Τώρα απλά το έχετε παρακάνει. Σε καμία περίπτωση πια δεν πρόκειται εμείς οι εργατικοί και ακούραστοι νάνοι Κόμπλοντ να ανεχτούμε και τις κλεψιές σας!>
Και λέγοντας αυτά τα λόγια, ο αρχηγός των νάνων με την πλούσια μακριά άσπρη γενειάδα, έκανε δυο βήματα πίσω και το σύννεφο πάνω απο τα έκπληκτα πλάσματα, στέρεψε απο νερό.
Ένας άλλος , νεότερος νάνος -ξωτικό, με σκούρα γενειάδα και μυτερό κόκκινο καπέλο πήρα το λόγο και είπε με πιο ήρεμη φωνή <Τα περισσότερα πλάσματα του νεραιδόκοσμου, φημίζονται για την καλή τους καρδιά και την καλή τους θέληση. Όμως εδώ και πολλές μέρες στα ορυχεία που δουλεύουμε, διαπιστώσαμε το αντίθετο. Κάθε πρωί που πιάνουμε δουλειά, διαπιστώνουμε πως τα ευρήματα της προηγούμενης μέρας έχουν εξαφανιστεί! Κάνουμε τόσο κόπο κάθε μέρα για να βρούμε πολύτιμα πετράδια και κάποιος ή μάλλον κάποιοι θεωρούν αστείο να έρχονται κρυφά και να τα παίρνουν λες και είναι δικά τους! Δε θα το ανεκτούμε άλλο αυτό.Στην ανάγκη, αν συνεχιστεί αυτή η ελεεινή πράξη , θα αναγκαστούμε να καταφύγουμε στους Ορεάδες , τους φύλακες των ορυχείων που φιλοξενούνται στα βουνά τους . Ακόμη και στους Ντέβας μπορεί να φτάσουμε!>
Στο άκουσμα των δυο αυτών ονομάτων, όλα τα νεραιδοπλάσματα που βρίσκονταν στη γιορτή, ανατρίχιασαν και κοιτάχτηκαν φοβισμένα.
Όλα τα μέλη του μικρού αυτού λαού φοβόντουσαν αλλά και σέβονταν τα ανώτερα αυτά πνεύματα της φύσης που φροντίζουν αδιάκοπα , ακούραστα μα και δίκαια για την ομαλή και αρμονική λειτουργία της .
Τελειώνοντας τα λόγια του , ο νεαρός νάνος έκανε μεταβολή και μαζί με τους συντρόφους του, πήραν το δρόμο του γυρισμού χωρίς να ξανακοιτάξουν πίσω τους...(συνεχίζεται...)
***στα δεξιά της σελίδας προς τα κάτω βρίσκονται και τα 10 μέρη της ιστορίας!
Είναι δικό σου; φανταστικό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπράβο!!