A PINK DREAMER

Τετάρτη 5 Μαρτίου 2025

Ο χαμένος φίλος- θεατρικό για κουκλοθέατρο

Αυτό το έργο γράφτηκε για κουκλοθέατρο ειδικά για την παγκόσμια ημέρα βιβλίου . Ωστόσο μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σε άλλες περιστάσεις μιας και γίνεται λόγος από τους ήρωες για βασικές αξίες όπως αγαπη,φιλιά, ομαδικότητα κλπ. Επίσης, με τις κατάλληλες στολές για τα παιδια,θα μπορούσε να γίνει κι ένα μικρό θεατρικό σκετς.

Τα ονόματα των ηρώων,είναι παρμένα από άλλες ιστορίες που εχω γράψει.

Κυρίως η Τρελάρα και ο κυριος Μπιμπίκης ειναι οι βασικοι μου ήρωες σε αρκετά εργα κυριως για κουκλοθέατρο.

Οι περισσότερες κούκλες,είναι από την Αγγλία, από το Muppet factory.

Ενδείκνυται ιδιαίτερα για τις μικρές τάξεις του Δημοτικού σχολείου. Α,Β,Γ,Δ

Όποιος αναγνώστης/αναγνώστρια θέλει να το χρησιμοποιήσει,παρακαλώ με ένα μειλ στο

eltsamp@windowslive.com θα ήταν χαρά μου να βοηθήσω.

Καλή ανάγνωση!!!

(Από αριστερά. Κος Μπιμπίκης, κυρία Τρελάρα, Καμηλώ)

Ο χαμένος φίλος (ήχοι δάσους,πουλάκια κλπ)
Ρόλοι.: 1. Τρελάρα
2. Μπιμπίκης
3. Μάγισσα Κακίστρω
4. Γιαγιά
5. Αφηγητής
6. Γάτα Κλαίρη
7. και 8. Καμηλοπαρδάλεις.
9. Δεινόσαυρος Ντίνος
10. Παπί Πίπης
Αφηγητής...Ήταν ένα όμορφο, ήσυχο και ηλιόλουστο πρωινό στο δάσος. Όμως, την ησυχία τάραζε ένα σιγανό κλάμα.
*Τρελάρα...Αχ..είμαι πολύ λυπημένη σήμερα. Τι στενοχώρια...δεν το περίμενα ποτέ αυτό...και τώρα? Τι θα κάνω?
(Έρχεται ο φίλος της ο Μπιμπίκης)
*Μπιμπίκης...Έι! Καλημέρα αγαπημένη μου γειτόνισσα! Τι κάνεις? Λιάζεσαι κι εσύ αυτό το όμορφο πρωινό?
*Τρελάρα...Πού το βλέπεις το όμορφο πρωινό? Σήμερα είναι σκοτάδι για μένα.
*Μπιμπίκης...Πώς? Μα τι λες? Τι βλέπω? Δάκρυα στα μάτια σου? Γιατί? Τι συνέβη?
*Τρελάρα...Συνέβη πως έχασα τον καλύτερο μου φίλο. Είμαι δυστυχισμένη. Ψάχνω, Ψάχνω, μα πουθενά ο φίλος μου.
*Μπιμπίκης...Στ αλήθεια συνέβη αυτό? Τι κρίμα,πολύ λυπάμαι. Και ποιος ήταν ο αγαπημένος σου φίλος?
*Τρελάρα... Το βιβλίο. Ποιος αλλος? Είναι ο πιο πιστός μου φίλος. Αυτός που μου κράτα συντροφιά κάθε στιγμή. Οπότε τον χρειαστώ θα ναι εκεί,δίπλα μου,κοντά μου. Σε κάθε στιγμή.
*Μπιμπίκης...ωωω! Έχεις δίκιο να λυπάσαι. Πραγματικά τρομερή απώλεια. Έχεις καμιά ιδέα πού μπορεί να βρίσκεται?
*Τρελάρα...Όχι. Δυστυχώς. Αλλά φοβάμαι μήπως όλο αυτό είναι δουλειά αυτής της φοβερή μάγισσας,της Κακίστρως.
* Μπιμπίκης...Ωχ! Λες? Θες να σε βοηθήσω να τον βρεις?
* Τρελάρα...Αχ ναι! Σε παρακαλώ.
* Μπιμπίκης...Εντάξει. πάμε τώρα παρέα. Να,εδώ πιο κάτω βλέπω να έρχεται η Κλαίρη η γάτα. Ας τη ρωτήσουμε.
*Μπιμπίκης...Καλημέρα αγαπημένη γάτα Κλαίρη!
*Κλαίρη...Καλημέρα και σε σας γείτονες!
*Τρελάρα...Μήπως είδες γατούλα μου,τον φίλο μου το βιβλίο?
*Κλαίρη...Όχι, δυστυχώς. Όλη νύχτα και όλη μέρα ήμουν με τον φίλο μου,τον Περί τον ποντικό που είναι στο κρεβάτι με γρίπη.
*ΤΡΕΛΆΡΑ....Σε ευχαριστώ. Καλό δρόμο γατούλα μου.
*Μπιμπίκης..Συνεχίζουμε. θα ρωτήσουμε ακόμη και όλους τους κατοίκους του δάσους αν χρειαστεί Τρελάρα μου.
(Ακούγεται κραυγή. Εμφανίζεται ο δεινόσαυρος)
*Μπιμπίκης...Αχ! Μας τρόμαξες βρε Ντίνο,δεινόσαυρε. Τι έπαθες?
*Ντίνος....Εγώ να δείτε πόσο τρομαγμένος είμαι φίλοι μου. Εδώ πιο κάτω, στο μεγάλο ξέφωτα που ζουν τα ξωτικά, σαν να μ φάνηκε πως είδα την Κακίστρω,την μάγισσα, να μαζεύει βοτανα για τα ξόρκια της.
*Τρελάρα...Μήπως είδες εκεί τον φίλο μου το βιβλίο?
*Ντίνος....όχι, λυπάμαι. Πήρα δρόμο αμέσως από το φόβο μου μη με δει αυτή και να μαι τώρα εδώ.
*Μπιμπίκης...Ας συνεχίσουμε το δρόμο μας. Βλέπω τις αδερφές Καμηλώ να έρχονται.
Καμηλώ...Καλημέρα, καλημερα!! Τι ευχάριστο συναπάντημα αυτό το όμορφο πρωινό!! Μα....Τρελάρα μου,κλαις?
*Τρελάρα...Ναι. έχασα τον αγαπημένο μου φίλο, το βιβλίο. Μήπως κατά τυχη τον είδατε?
*Καμηλώ...Όχι, καλη μου φίλη Μα σου ευχόμαστε γρήγορα να τον βρεις και να τον αγκαλιάσεις. Ξέρουμε όλοι πόσο αγαπημένοι είστε.
*Τρελάρα...και τώρα? Τι κάνουμε? Κανείς από τους γείτονες δεν τον έχει δει. Ααα! Να έρχεται και ο Πίπης το παπί.
*Πίπης...Καλημέρα φίλοι! Μόλις έμαθα από τον Ντίνο τον δεινόσαυρο πως ψάχνετε το βιβλίο, τον πιστό φίλο της Τρελάρας.
Ρωτήστε τη σοφή γιαγιά. Αυτή όλα τα ξέρει και όλα τα διορθώνει.
*Μπιμπίκης...Έχεις δίκιο. Πώς και δεν το σκεφτήκαμε από την αρχή? Πάμε αμέσως. Σε ευχαριστούμε πολύ Πίπη,παπάκι μου.
*Αφηγητής...Οι 2 φίλοι, η Τρελάρα και ο Μπιμπίκης,όλο αγωνία,δρόμο πήραν και δρόμο αφησαν για να φτάσουν όσο πιο γρήγορα γινόταν στο σπίτι της γιαγιάς.
*Μπιμπίκης και Τρελάρα...γιαγιά, γιαγιά!!!!
*Γιαγιά...Καλημέρα φίλοι μου. Τι πάθατε και φωνάζετε έτσι? Είμαι λίγο κουφή,το παραδέχομαι αλλά με εχετε ξεκουφανει τώρα!
*Τρελάρα...Γιαγιάκα, έχασα τον αγαπημένο μου φίλο, το βιβλίο. Εσύ, με την τόση σοφία σου,έχεις καμιά ιδέα πού μπορεί να βρίσκεται?
*Γιαγιά...Μμμμ...Πιστεύω πως αυτές οι μυστήριες πάντα εξαφανίσεις, έχουν να κάνουν με την Κακίστρω και την μοχθηρία της. Σίγουρα δουλειά της είναι.
Πάμε όλοι μαζί να τη βρούμε. Θα την κανονίσω εγώ.
*Αφηγητής....Όλη η παρέα, κίνησαν προς το μαγικό ξέφωτο με μεγάλη αγωνία. Θα έβρισκαν άραγε το χαμένο βιβλίο?
*Κακιστρω....Χο,χο,χο...με αυτά τα βότανα που βρήκα σήμερα σίγουρα θα πετύχω το ξόρκι μου...θα κατατροπώσει αυτά τα άμυαλα ξωτικά που με έχουν ταράξει στις αταξίες!!! Μα...ποιοι είναι αυτοί που πλησιάζουν? Δεν έχω καμια ορεξη για κουβεντολόι ...
*Τρελάρα...Μάγισσα, μήπως μου πήρες τον φίλο μου τον καλό,το βιβλίο?
*Μάγισσα ...Σιγά το φίλο!! Ένα μάτσο χαρτιά με μαύρα σημαδακια πάνω...πώς κάνεις ετσι?
Μα για να πω την αλήθεια είναι ότι πρέπει για τη φωτιά που βράζει το καζάνι μου.
*Μπιμπίκης...Ώστε εσυ τον έκλεψες? Ντροπή σου! Είναι ο καλύτερος φίλος της Τρελάρας.
* Γιαγιά... Πώς τόλμησες? Το βιβλίο είναι ο καλύτερος φίλος όλων των πλασμάτων. Εμείς οι γιαγιάδες, περνάμε πολύ χρόνο μαζί του. Το αγαπάμε,το φροντίζουμε,το διαβάζουμε στα εγγόνια μας. Είναι η καλύτερη παρέα.
Χωρίς το βιβλίο, ο κόσμος γίνεται τόσο μικρός...
*Τρελάρα...Δώσε μου τον πίσω!
* Μάγισσα...Κι εσείς? Τι θα μου δώσετε?
* Μπιμπίκης... Ένα χέρι ξύλο θα έπρεπε. Μα...κάνε κι εσύ ένα καλό,καημένη...κι εμείς θα σε βοηθήσουμε να μαζέψεις ξύλα για τη φωτιά σου.
*Μάγισσα... Μμμμμ. Φαίνεστε πολύ αγαπημένοι όλοι σας. Είναι τελικά ωραίο να έχεις φίλους και να μην είσαι μόνος.
*Γιαγιά... Φυσικά!! Άλλωστε,οι φίλοι στις δυσκολίες φαίνονται.
* Μάγισσα... Έχεις δίκιο γιαγιά. Συγνώμη...Μια στιγμή. (Το φερνει)
Εδώ,ορίστε Τρελάρα το βιβλίο σου. Συγνώμη, μεγάλο μου λάθος.
*Τρελάρα...Φίλε μου!! Πόσο χαίρομαι που σε βρήκα. Σε ευχαριστώ Μάγισσα Κακίστρω. Τελικά δεν είσαι τόσο κακία όσο δείχνει το όνομα σου.
* Κακίστρω... Κάνεις δεν είναι κακός όταν υπάρχει αγάπη και φιλιά στον κόσμο. Καλή σας μέρα!
*Μπιμπίκης... Περίμενε!! Πάμε όλοι μαζί τώρα να σε βοηθήσουμε να μαζέψεις ξύλα για τη φωτια σου,όπως σου υποσχέθηκα.
* Κακίστρω... Σας ευχαριστώ!!! Πάμε καλοί μου φίλοι!!!
* Αφηγητής... Όπως είδατε κ εσείς, η αληθινή αγάπη και φιλία τα πάντα νικούν!
Όταν είμαστε αγαπημένοι μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα.
................................................................
■Ελένη Τσαμπάζη
Μάρτιος 2025

Copyright. Photos, text and artwork are property of a Pink Dreamer. All rights reserved. If you would like to use any of my blog/fb profile/instagram /art page/photos, please make sure you give me proper credit and link back to me. Content of this site may not be reproduced in any other manner without written permission. Simply contact me via e-mail or inbox!. Thank you.

Παρασκευή 30 Ιουνίου 2023

Τα λυπημένα πράσα και το βάλσαμο της ψυχής

Πέρασαν πολλά χρόνια από την τελευταία μου μαγική και μαγειρική ιστορία.. πέρασαν χρόνια, μήνες,μέρες,ώρες ,λεπτά και δευτερόλεπτα ως και
νανοδευτερόλεπτα...Βέβαια οι παραπάνω μονάδες μέτρησης του χρόνου καμια απολύτως σημασία δεν έχουν στη νεραιδοχωρα με τις μαγισσες, τα ξωτικα,τις νεράιδες, τα μαγικά μανιτάρια ,τη μαγική μου γάτα και τα άλλα ονειρικά και φανταστικά πλάσματα..Εκεί ο χρόνος παραμένει ασαλευτος,ακουνητος και άθικτος σαν αγαλματάκι σε κάποιο ξεχασμένο κήπο. Σε κάποιον λοιπον μαγικό και όχι ξεχασμένο κήπο σας επιστρέφω σήμερα με μια ιστορία μαγική και...γαστριμαργικη!

Έκανε τόση ζέστη εκείνο το μεσημεράκι του Ιουνίου που τα τζτζικάκια στον μαγικό μου κήπο είπαν να παρατήσουν το τραγούδι τους και να ρίξουν έναν υπνάκο κάτω από τα μαγικά μανιτάρια. Για να πω όμως και την αλήθεια ,μάλλον ήθελαν να ξεκουραστουν λίγο ώστε το βράδυ να ήταν ξεκούραστα και ακμαιότατα στο γλέντι που θα γινόταν για το θερινό ηλιοστάσιο.

Ως γνωστόν, στη νεραιδοχωρα, το θερινό ηλιοστάσιο είναι η μεγαλύτερη γιορτή του χρόνου,μια γιορτή που ενώνει όλα τα μαγικά πλάσματα σε έναν χαρούμενο εορτασμό της μεγαλύτερης μέρας του χρόνου.

Η γάτα μου,αεικίνητη συνήθως,είχε πέσει σε λήθαργο από το πρωί και που και που έβγαζε νυσταγμενα νιαουρισματα σαν έβλεπε να περνά από μπροστά της κάποιο ποντικάκι ή σαν με άκουγε να μιλώ μόνη μου-όπως πάντα.
Ο νέος μικρός μου μαθητευομενος μου μάγος αλλοπαρμένος όπως πάντα αλλά σήμερα περισσότερο λόγω της ζέστης ,αντί να βάλει το μαγικό του καπέλο,φόρεσε στο κεφάλι μια τσάντα για ψώνια και έτρεχε πάνω κάτω στον πύργο,κυνηγώντας ποιος ξέρει τι...

(Ο παλιός μου μαθητευόμενος μάγος, μεγάλωσε πια,έγινε τρανός και δυνατός και ίσως τον δούμε στο μέλλον να εμφανιστεί κι εδώ ως guest...)
Εγώ πάλι μέσα σε αυτή την αλλοπρόσαλλη ζέστη και ενώ θα έπρεπε να είμαι μέσα στη φουρια για τις βραδινές ετοιμασίες, καθόμουν από το πρωί δίπλα στο σβηστό τζάκι της κουζίνας με μια ανεξήγητη λύπη μέσα μου...από την ώρα που ξύπνησα την αυγή, ένα πλακωμα σαν κάτι άσχημο επρόκειτο να συμβεί μια μέρα σαν κι αυτή..
Καθως περνουσαν οι ωρες και το απογευματακι πλησιαζε σιγα σιγα με ενα κάλεσμα μαγικό και αέρινο,αποφάσισα να κάνω κάτι να μου φτιάξει τη διάθεση.

Όρεξη για ξόρκια δεν είχα και ούτε φυσικά για καμιά δουλειά του πύργου..
Βγήκα έξω και κατευθύνθηκα στο πίσω μέρος της κουζίνας στο μαγικό μου μποστάνι. Έπρεπε να σκεφτώ τι θα μαγειρέψω το βράδυ. Η μάγισσα μαγείρισσα θα ερχόταν φυσικά αργότερα αλλά σκέφτηκα να αποφύγω τη μουρμούρα της και να κάνω κάποια προετοιμασία στο φαγητό.
Ντομάτες,κρεμμυδια, λάχανα,καρότα,πατάτες,κολοκύθια με καλωσόρισαν μόλις με είδαν να πλησιάζω. Ήταν πάντα η χαρά τους να μπαίνουν στην κουζίνα μου και στα μαγικά φαγητά μου. Αμέσως άρπαξα το μεγάλο ξύλινο καλάθι μου και προσεκτικά μάζεψα μερικά από αυτά τα πολύτιμα λαχανικά. Καθώς σηκώθηκα να φύγω το μάτι μου έπεσε πάνω στη γωνία του λαχανόκηπου. Μερικά πράσα, σαν λυπημένα δεν έκαναν καμία προσπάθεια να με χαιρετήσουν εκείνο το ζεστό απόγευμα. Τα πλησίασα,τα χαϊδεψα, τα κανάκεψα,μα τίποτα...περίλυπα και απομονωμένα στέκονταν παγερά. Αποφάσισα να τα αφήσω στη θέση τους και κίνησα να φύγω σκεφτική και παραξενεμένη.
Δεν πρόλαβα να μπω στην κουζίνα μου και να, μέσα σε ενα σύννεφο σκόνης καλοκαιρινής η μάγισσα μαγείρισσα μαζί με τα 2 ξωτικά της.

Κατσουφιασμένη την έβλεπα και με το ζόρι μου είπε καλησπέρα. Μα τι έπαθαν όλοι σήμερα? Μια ημέρα που λογικά στον μαγικό μας κόσμο θα έπρεπε όλοι να είμαστε μέσα την καλή χαρά?
Το κοράκι μου -χρόνια κι αιώνες ερωτευμενο, μάταια μαζί της, πέταξε κ στάθηκε στον ώμο της. Ένα φευγαλέο χάδι του έκανε στο μαύρο του κεφάλι κ το έδιωξε με μια κίνηση του χεριού της ενώ ταυτόχρονα έβγαζε από τη μαγική της τσάντα, τα υλικά για το μαγείρεμα.
Η τεράστια χύτρα μπήκε πάνω στη φωτιά που αναψε με μια μόνο λέξη της μαγείρισσας ενώ η ατμόσφαιρα στην κουζίνα μου ,ολοένα και πιο βαριά γινόταν καθώς εκτός από εμένα,τη μαγείρισσα και τα πράσα έξω στον κήπο, ακόμα κ τα ξωτικά της ήταν βαρύθυμα
και λυπημένα...
Ξαφνικά, την εμφάνιση της έκανε η μαγική και σοφή μου αστεράτη γάτα,συνοδευόμενη από τον μάγο άντρα μου. Πεινασμένοι φαίνονταν και οι δυο αλλά τους είπα να κάνουν υπομονή μέχρι το βραδάκι.
Έξω στον κήπο το επόμενο λεπτό,μια αλλόκοτη φασαρία ακούστηκε και τρέξαμε όλοι να δούμε τι συμβαίνει.
Πλήθος από μικροσκοπικές και ανάστατες νεραιδούλες πετούσαν εδώ κι εκεί ξυπνώντας τα τζίτζικια.
Τι συμβαίνει; τις ρώτησα. Προς τι τόση αναστάτωση;
Ο κόσμος, ο ανθρώπινος κόσμος άλλαξε μάγισσα μου . Μου αποκρίθηκαν με μια φωνή. Λύπη,καημός και δυστυχία παντού.
Πονεμενες ψυχές και δάκρυα.
Μα κάτι πρέπει να κάνουμε εμείς τα μαγικά πλάσματα μια μέρα σαν κι αυτή, είπαμε με μια φωνή, για να διορθώσουμε έστω και λίγο τα πράγματα.
Ίσως για αυτό νιώθουμε λύπη όλη την μέρα..
Αμέσως, με το μαγικό μου ραβδί,κάλεσα τον μικρό μου μάγο και του ζήτησα να φέρει το μαγικό βιβλίο με τα ξόρκια.

Όλο και κάτι θα βρίσκαμε εκεί που να γιατρεύει τη θλίψη σε όλους τους κόσμους μαγικούς και μη.
Με τη μάγισσα μαγείρισσα, πέσαμε με τα μούτρα στο διάβασμα ξεφυλλίζοντας γρήγορα τις μαγικές και απόκοσμες σελίδες. Ώσπου ξαφνικά,η μαγική γάτα πήδηξε πάνω στο βιβλίο και στάθηκε πάνω σε μια σελίδα.
Βάλσαμο για κάθε πονεμένη ψυχή έλεγε ο τίτλος πάνω από μια φωτογραφία με πράσα.
Για να γαληνέψετε την καρδιά κ τη ψυχή σας,έλεγε το ξόρκι/συνταγή ,ετοιμάστε μια σούπα λαχανικών, αφού πρώτα ψιλοκόψετε και τσιγαρίσετε για 2 λεπτά απογευματινά πράσα μεσα σε αγνό Λάδι μαγικής ελιάς..
Αμέσως έτρεξα στον λαχανόκηπο μου και ξαφνιασμένη είδα τα πράσα μου που πριν λίγο ήταν σκυθρωπά,να με περιμένουν με χαρά κι ανυπομονησία.

Τα έκοψα προσεκτικά, τα πήρα στην κουζίνα και άρχισα να τα ψιλοκόβω.
Τα ξωτικά εν τω μεταξύ ψιλόκοβαν τα υπόλοιπα λαχανικά,ενώ η μάγισσα μαγείρισσα και ο άντρας μου έπιασαν έναν καυγά, για το αν θα έπρεπε να βάλουμε στο φαγητό αλάτι θαλασσινό ή βουνίσιο.
Μέσα στο λαδάκι που έκαιγε λοιπόν στην τεράστια χύτρα,έριξα τα 5 ψιλοκομμενα πράσα κι έπειτα από 2 λεπτά έριξα τα υπόλοιπα λαχανικά σε μικρά κομμάτια.
Λάχανο,ντομάτες,καρότα,πατάτες,κολοκύθια και μια σκελίδα σκόρδο (για το κακό μάτι).
Με ένα μαγικό τίναγμα της κουτάλας μου,το αγαπημένο μου κοράκι έφερε 1 λίτρο νερό απο την κοντινή πηγή και το έριξε μέσα στα λαχανικά.
Έκλεισα το καπάκι αφού πρώτα έριξα αλάτι θαλασσινό και πιπέρι από μαγικές χώρες της ανατολής.
Σε λίγα λεπτά νιώσαμε όλη την μυρωδιά να ξεχυνεται παντού κ την διάθεση μας να γίνεται όλο και καλύτερη.

Η νύχτα έφτανε σιγα σιγα και όλα τα μαγικά πλάσματα, καλεσμένα από την όμορφη και ελκυστική μυρωδιά άρχισαν να φτάνουν στον κήπο μου .

Η νύχτα εκείνη του θερινου ηλιοστάσιου για μια ακόμη φορά μέσα στους αιώνες,αποδείχτηκε θαυματουργή και μαγική καθώς όλοι όσοι έφαγαν την μαγική αυτή σούπα ένιωσαν να λυτρώνονται έστω και προσωρινά από τα βάσανα της ψυχής τους και έστω και για μια στιγμή μετέδωσαν με τρόπο μαγικό,νοερό και ανεξήγητο, το μήνυμα της ελπίδας και της αγάπης παντού σε όλο το σύμπαν ανθρώπινο και μη...

ΤΕΛΟΣ

*Μπορείτε να διαβάσετε και τις παλαιότερες μου μαγικές ιστορίες στην ενότητα του μπλογκ Νεραιδομαγισσενιες ιστορίες.