Η χορταστική σαλάτα που κατευνάζει τα καλοκαιρινά νεύρα από το μαγικό κελάρι .

  

Εκείνο το καυτό μεσημέρι του Αυγούστου,η παλαιολιθική,μαγεμένη μου κουζίνα,τα είχε βάλει μαζί μου!Πραγματικά,δε ξέρω τι έκανα και θίχτηκε!

Πάντως σίγουρα ένιωθε προσβεβλημένη αφού σε κάθε μου προσπάθεια να μαγειρέψω πάνω της,μου πετούσε μικρές πύρινες σπίθες που με έβρισκαν στα χέρια μου-και όπως όλοι πολύ καλά ξέρουμε,μία νεραιδομάγισσα σαν κι εμένα,πρέπει να έχει τα χέρια της σώα κι αβλαβή,αλλιώς πως θα γίνουν σωστά τα ξόρκια;;;

  Αφού λοιπόν απηύδησα με τα καμώματα και τις ιδιοτροπίες της αποφάσισα να κάνω κάτι για εκείνο το μεσημέρι που δε θέλει μαγείρεμα.

Η ώρα είχε ήδη περάσει και τα ξωτικά μου,είχαν αρχίσει να ροκανίζουν ότι έβρισκαν μπροστά τους από την πείνα τους: τραπέζια,καρέκλες,την κρυστάλλινη μου σφαίρα,την ιπτάμενη μου σκούπα,κ.ο.κ

Άνοιξα λοιπόν το μαγικό και δροσερό κελάρι να δω τι θα μπορούσα να φτιάξω με τα υλικά που υπήρχαν εκεί!

Μέσα σε ένα αραχνιασμένο καφάσι είδα φρέσκα (;) πράσινα μηλαράκια,κομμένα (πολύ προσεκτικά) από την φίλη μου την μηλιά πέρα στο άγριο δάσος!

Πιο εκεί ,σε ένα ράφι μαζί με τις ταραντούλες μου απλωσα το χέρι μου-ήταν και λίγο σκοτεινά-και έπιασα δροσερό μαρουλάκι και κρεμμύδια ξερά.

Εδώ πρέπει να επισημάνω πως χρησιμοποιώ πάρα πολύ στην μαγειρική μου το κρεμμύδι και το σκόρδο, όχι μόνο για τις μαγικές και θεραπευτικές τους ιδιότητες,αλλά και λόγω του ότι έχουν την ικανότητα να απωθούν ενοχλητικά πλάσματα  (π.χ. ενοχλητικούς ανθρώπους!)

Σε μία στιγμή,ενώ ψαχούλευα στα σκοτεινά άκουσα ένα σιγανό ψίθυρο από το βάθος...

Πλησίασα και είδα μικρούλια αγγουράκια να με κοιτάζουν παραπονεμένα και πήρα 2-3 από αυτά.

Πιο κάτω μερικά καρύδια και σταφύλια είχαν πιάσει την πολυλογία και μου τράβηξαν την προσοχή! "Ας πάρω ,σκέφτηκα και λίγα από αυτά"

Έτσι με όλα αυτά στα χέρια μου, κίνησα για την κουζίνα μου όπου και άρχισα την προετοιμάσια ψιλοκόβοντας,κοπανίζοντας και κάνοντας ταυτόχρονα ξόρκια με το μαγικό μου ραβδί ώστε να πετύχει το έδεσμα που ετοίμαζα!

Μέσα λοιπόν σε μία βαθιά πιατέλα-από τον καιρό της προπροπρογιαγιάς μου,τοποθέτησα:

το ψιλοκομμένο μαρουλάκι και 2 κρεμμυδάκια,τα 2 πράσινα μήλα και τα 2 αγγουράκια  σε κύβους.

Σκέφτηκα πως επειγόντως χρειαζόμουν μία σάλτσα για την κατευναστική σαλάτα μου...

Χτύπησα μπαμ μπαμ μία μαγιονέζα (με το ραβδί μου),πρόσθεσα λίγο ξίδι μπαλσάμικο,λίγη μουστάρδα (φερμένη απο τις Ινδίες) και λίγο χυμό λεμονιού (κλεμμένο από την λεμονιά του γειτονικού πύργου),τα ανακάτεψα και έριξα το μίγμα τους τη σαλάτα μου.

Από πάνω έριξα τα κοπανισμένα μου καρύδια και λίγες ρόγες από το κουτσομπόλικο μου σταφύλι!

Αμέσως η μαγική ευωδιά της σαλάτας μου πλημμύρισε το χώρο και αιφνής η κουζίνα μου αλλά κι εγώ,καθώς και τα πειναλέα ξωτικά μου,ακόμη και η οξύθυμη κουζίνα μου,σταματήσαμε να βράζουμε από θυμό και νεύρα-και όταν πια την φάγαμε, γίναμε  όλοι ήσυχοι σαν αρνάκια!

************************************

Δείτε και εδώ στο τεύχος Αυγούστου του περιοδικού  Paintbox την ιστορία μου δημοσιευμένη με τα καταπληκτικά γραφικά της Κατερίνας Αλαμπασίνη!

************

Να είστε όλοι καλά!