περιπέτεια στη Νεραιδοχώρα 1 / adventure in Fairyland 1 - μέρος 5 /part 5

<Περάστε νεραιδοκόριτσα μου! Σας περίμενα!> ακούστηκε μια γλυκιά και βαθιά φωνή απο το εσωτερικό του σπιτιού.


Ήταν η φωνή της μάντισσας. Του σοφότερου ίσως πλάσματος της Νεραιδοχώρας!

Αρκετή απόσταση πέρα απο εκεί,και συγκεκριμένα στην περιοχή των ορυχείων δούλευαν οι νάνοι μοχθώντας σκληρά , όπως κάθε μέρα άλλωστε.

Όπως κάθε αυγή επίσης, μόλις έφτασαν εκεί διαπίστωσαν πάλι την ίδια κλοπή που γινόταν και επαναλαμβανόταν τις τελευταίες μέρες.

Απελπισμένοι και αποκαρδιωμένοι,δούλευαν ενώ ο ήλιος έστελνε τις καυτές του ακτίνες στα ήδη κουρασμένα και ιδρωμένα πρόσωπα΄τους. Γύρω τους,τα ζώα του δάσους,τα πουλιά, τα έντομα χαίρονταν κι απολάμβαναν τη ζεστή αυτή καλοκαιρινή μέρα. Μόνο τα μικρά μυρμήγκια, ακούραστα και εργατικά κι αυτά όπως οι νάνοι,δούλευαν ολημερίς δίχως να παραπονιούνται.

Αντίθετα τα τζιτζίκια -εκνευριστικά πολλές φορές- έπιασαν πάλι το τραγούδι απο πολύ νωρίς το πρωί. Σήμερα είχαν μάλιστα αλλάξει και ρεπερτόριο, <Τρα λα λα τρα λα λο το αερικό ατίθασο και ζωηρό έκανε όλο το κακό! τρα λα λα τρα λα λο>

<Ωχ! Κι εσείς με το ανόητο τραγούδι σας απο το πρωί! Μας έχετε ζαλίσει τα μυτερά μας αυτιά!> είπε αγανακτισμένος ο Σέρικ ο πιο εργατικός νάνος-ξωτικό και ο πιο μουρμούρης για να λέμε την αλήθεια, ενώ προσπαθούσε να σηκώσει ένα βαρύ διαμάντι.

Τα τζιτζίκια, απτόητα στις μουρμούρες των νάνων,συνέχιζαν το τραγούδι τους, αδιαφορώντας.

Και οι νάνοι Κόμπολντ συνέχιζαν κι αυτοί τη δουλειά τους, αδιαφορώντας -προσωρινά πάντα - για τις συνεχιζόμενες κλοπές.

Η Μέι και η Φέι, μπαίνοντας στο υπέροχο σπίτι της Μάντισσας, ξέχασαν μεμιάς τους καλούς τους τρόπους κι έμειναν άφωνες στο θέαμα που αντίκρυσαν.

Όλοι οι τοίχοι του μικροσκοπικού σπιτιού , ήταν καλυμμένοι με πολύχρωμα λουλούδια και πρασινάδα, ενώ παράξενοι μυρωδάτοι καρποί κρέμονταν απο την οροφή,

Στο δάπεδο, η καταπράσινη σαν βελούδο χλόη-πιο μαλακιά απο οποιοδήποτε χαλί- βούλιαξε απο το πάτημα τους.

Απο τα δυο πελώρια παράθυρα, το φως του ήλιου χάριζε στο δωμάτιο τη ζεστασιά και τη δροσιά συγχρόνως του καλοκαιριού.

Ήταν απίθανο, σκέφτηκαν και οι δυο νεραιδούλες, ενώ το βλέμμα τους , έπεσε σε μια παρέα απο ροζ και μωβ πεταλούδες που χόρευαν σε κύκλο πάνω απο έναν πελώριο άσπρο κρίνο που ξεπηδούσε απο το χλοερό πάτωμα.

Τη σιωπή διέκοψε η ευγενική φωνή της Μάντισσας που με τα απλά της ρούχα φάνταζε σαν μια συνηθισμένη χωρική. Μόνη εξαίρεση το δερμάτινο πουγκί που κρεμόταν απο τη μέση της και που όλοι στη νεραιδοχώρα ήξεραν πολύ καλά πως εκεί έκρυβε τα γιατρικά της, τα φυλακτά της και τα ξόρκια της!

<Ελάτε Μέι και Φέι! Καθίστε κοντά μου!> τους είπε, ενώ με το χέρι της τους έγνεψε να πλησιάσουν . Η ίδια καθόταν πάνω σε ένα γέρικο καφέ μανιτάρι.

Μόλις την πλησίασαν αμήχανα οι δυο αδερφές, δυο κόκκινα μανιταράκια με άσπρες βούλες, ξεφύτρωσαν απο το πουθενά , ώστε να χρησιμεύσουν για καθίσματα.

Ντροπιασμένη και ίσως και μετανιωμένη που έκανε αυτή την επίσκεψη, η Φέι , συγκεντρώνοντας όλο το της το θάρρος, είπε: <Καλή μας Μάντισσα, ξέρουμε πως είναι απαγορευμένο να σε ενοχλούν μικρά κορίτσια μα ήταν ανάγκη να σε δούμε και να σε συμβουλευτούμε. Γι'αυτό και ήρθαμε.>

Η Μάντισσα, έβαλε τα γέλια και με το λεπτό χεράκι της , τις καθησύχασε νεύοντας τις φιλικά. Όλα πάνω της ήταν μικροσκοπικά. Μα και η ίδια δεν ήταν μεγαλύτερη απο ένα φασόλι. Για την ακρίβεια, ήταν απο τα πιο μικροκαμωμένα πλάσματα του νεραιδόκοσμου!

Όμως τα μακριά κόκκινα μαλλιά της που έφταναν μέχρι τις πατούσες της, της έδιναν μια λάμψη και την έκαναν να μοιάζει ψηλότερη απο το πραγματικό της μπόι.

Το καλοσυνάτο της πρόσωπο γέμισε γλύκα όταν κοίταξε τη Μέι και τη Φέι.

<Δεν χρειάζεται να απολογείστε. Ξέρω πολύ καλά γιατί είστε εδώ.>

<Μα πώς> έκανε η Μέι που είχε πια καταλάβει το σχέδιο της πονηρής αδερφής της.

<Η Μάντισσα, όλα τα ξέρει, όλα τα βλέπει και όλα τα ερευνά> τους είπε με πονηρό ύφος.

<Είστε πολύ καλές που νοιάζεστε για τους καλούς σας φίλους. Όμως..> Δε συνέχισε τη φράση της, αφού το χαμόγελο στα χείλη της έσβησε μεμιάς.

<Τι συμβαίνει καλή μου Μάντισσα;> ζήτησε να μάθει η Φέι.

<Λυπάμαι, αλλά σε αυτή την περίπτωση δε μπορώ να σας βοηθήσω όσο θα ήθελα . Πραγματικά δε ξέρω να σας πω ποιός κάνει αυτές τις κλοπές> είπε απογοητευμένη τώρα. <Πάντως έχω να σας δώσω δυο πράγματα που ίσως σας βοηθήσουν αν είστε τυχερές>

<Τι πράγματα;> έκαναν ανυπόμονα οι δυο νεράιδες.

<Μια συμβούλή κι ένα φυλακτό> απάντησε η σοφή γυναίκα ανοίγοντας το πουγκί που είχε στη μέση της.



Λίγο μετά, οι δυο νεραιδούλες, ικανοποιημένες που πήραν την πολύτιμη αν και επικίνδυνη συμβουλή και το φυλακτό και αφού την ευχαρίστησαν και την χαιρέτησαν ευγενικά , πήραν το δρόμο του γυρισμού.

Ήταν πραγματικά αποφασισμένες να χρησιμοποιήσουν και τα δυο εφόδια της Μάντισσας προκειμένου να βοηθήσουν τους φίλους τους που ήξεραν με βεβαιότητα πως είναι αθώοι!
(συνεχίζεται)