Ευγνωμοσύνη...

  Σήμερα το πρωί διάβαζα ένα καταπληκτικό άρθρο  της συντάκτριας Γαλάτειας Λασκαράκη στο περιοδικό  Marie Claire. To κύριο θέμα του άρθρου είχε να κάνει με το "ευχαριστώ" ως λέξη και ως έννοια, σε κάποιους ανθρώπους-σημαντικούς στη ζωή μας .
Στο μυαλό μου,διαβάζοντας το ήρθε η λέξη ευγνωμοσύνη...Πόσοι άραγε από εμάς νιώθουν αυτό το υπέροχο και μεγαλειώδες συναίσθημα σε αυτούς τους καιρούς που το 'εγώ' κατέχει και έχει τόσο σημαντική θέση στη ζωή μας; Πόσοι άραγε από μας παύουν έστω και για μία μόνο στιγμή να θεωρούν δεδομένα τα πάντα και τους πάντες;
Πόσοι άραγε από μας πέφτουν για ύπνο το βράδυ ευχαριστώντας το Θεό και ό,τι τελικά είναι αυτό που μας δίνει δύναμη και ενέργεια να βγάζουμε την κάθε μέρα;
Και πόσοι άραγε από μας σηκώνονται το πρωί καλωσορίζοντας την νέα μέρα και ευχαριστώντας τον ήλιο ,που ναι ανέτειλε για μία ακόμη φορά;

Ναι, αναμφισβήτητα οι καιροί που ζούμε και μεγαλώνουμε τα παιδιά μας είναι πολύ δύσκολοι. Ίσως κάποιος που τα διαβάζει αυτά τώρα να κουνά το κεφάλι του αποδοκιμαστικά σκεφτόμενος: "Μα τι λέει τώρα αυτή; Εδώ δεν έχουμε να φάμε,δεν έχουμε δουλειά,τον ήλιο θα καλωσορίζουμε;"
Κι όμως ας αναλογιστούμε για μία φορά  και ας συνειδητοποιήσουμε τη ζωή,την τόσο πολύτιμη ζωή μας,τον κόσμο που μας περιβάλλει,τους ανθρώπους που είναι γύρω μας ,κοντά μας...
Ας απομακρυνθούμε έστω για μία μόνο στιγμή από τα "δίκτυα" του εαυτού μας,του "εγώ" μας κι ας κοιτάξουμε παραπέρα ή και μπροστά μας!

  Συνήθως πράγματα και άνθρωποι που είναι καθημερινά δίπλα μας, κρύβουν όλη τη μαγεία που ψάχνουμε μία ολόκληρη ζωή για να αισθανθούμε ευτυχισμένοι. Πράγματα και άνθρωποι,που μόνο αν μας λείψουν και αν τους χάσουμε τότε μόνο δυστυχώς θα καταλάβουμε το μέγεθος της σπουδαιότητας τους...Κι αν πάλι δυστυχώς δεν είχαμε ποτέ καταφέρει ή προσπαθήσει να τους πούμε όχι μόνο ένα απλό ευχαριστώ αλλά και να τους δείξουμε την ευγνωμοσύνη μας τότε θα είναι οδυνηρό αυτό το συναίσθημα του "είναι αργά πιά".
  Άκουσα πρόσφατα μία ιστορία: Ζητήθηκε στα παιδιά από το δάσκαλο μίας τάξης του δημοτικού  να καταγράψουν στο τετράδιο τους τα 7 θαύματα του κόσμου. Όι μαθητές άρχισαν λοιπόν να τα γράφουν κι αφού συμπλήρωσαν τη λίστα με τα 7 θαύματα έδωσαν τα τετράδια τους στο δάσκαλο. Μία όμως μαθήτρια συνέχισε ακόμη να γράφει με πολλή προσήλωση και σκέψη.
-Παιδί μου τι γράφεις τόση ώρα; την ρώτησε.
-Τα θαύματα του κόσμου κύριε,απάντησε αλλά ξέρετε δεν είναι μόνο 7 είναι πολύ περισσότερα και προσπαθώ να σκεφτώ κι άλλα.
Ο δάσκαλος περίεργος  της ζήτησε να τους διαβάσει μερικά από αυτά τα θαύματα του κόσμου που είχε γράψει. Η μικρή άρχισε να διαβάζει:
- Βλέπω,ακούω,μιλάω,σκέφτομαι,γεύομαι,αισθάνομαι,νιώθω,αγγίζω,διαβάζω,αγαπάω.....


  KEEP DREAMING...